مرحله آبگیری از بافت دومین مرحله از مراحل آماده سازی بافت محسوب می شود. در این مرحله آب موجود در بافت و همچنین ماده فیکساتیو از آن خارج می شود. الکل از معروف ترین مواد جاذب آب است که آب را از هر چیزی که در تماس با آن باشد جذب می کند. الکل مورد استفاده در پاساژ بافت، الکل اتیلیک (اتانول) است که از جمله مزایای آن غیر سمی بودن، ارزان بودن و سرعت بالای عملیات آبگیری از بافت می باشد. عملیات آب گیری از بافت باید به تدریج انجام شود تا ساختار بافت بهم نریزد. به همین دلیل از درجات صعودی الکل استفاده می شود. به این ترتیب که از یک ظرف الکل با درجات پایین مثلا 70% شروع شده و در ظروف آخر از الکل مطلق استفاده می گردد.
ظروف الکل به ترتیب صعودی عبارتند از: یک ظرف الکل 70%، یک ظرف الکل 80%، یک ظرف الکل 90%، یک ظرف الکل 96%، دو ظرف الکل مطلق. مدت توقف بافت در الکل های مذکور برای 5 ظرف اول یک ساعت تا یک ساعت و نیم و برای ظروف الکل مطلق 2 ساعت در نظر گرفته می شود.
ظروف باید طوری انتخاب شوند که حجم محلول در آن حداقل 50 برابر حجم بافت داخل آن ها باشد.
برای آب گیری از بافت های ظریف مخصوصاً بافت های متعلق به جنین از درجات پایین تر مثل 30% استفاده می شود.
اگر به دلیل محدودیت در تهیه اتانول از متانول استفاده می شود، باید توجه داشت به دلیل سمی بودن متانول و سریع اشباع شدن آن، کار با آن به کنترل و دقت بیشتری نیاز است. در این حالت برای جلوگیری از سخت شدن بافت ها و مشکل شدن برش، زمان آبگیری باید کاهش یابد.
برای نرم شدن بافت های سخت مثل تاندون و ناخن توصیه می شود به ظرف های حاوی الکل 95%، فنل 4% اضافه گردد.